عروسی دخترخالم که میخواستم برم بجنورد با یک مشکل جدی مواجه بودم. اون هم پاره بودن سر زانوهای شلوارم بود. درست به اندازه یک کف دست پاره بودن. خیلی غمگین بودم که نمیتونم برم عروسیش. ولی وقتی احمد حاضر شد دو هفته با شلوار کردی بره مدرسه و شلوارش رو به من قرض بده شاد شدم. بعدها فهمیدم به خاطر اینکه با شلوار کردی رفته مدرسه تنبیه شده. ولی از عملش پشیمون نبود.

همین بوده که الان بیشتر از ده ساله که خیلی دوسش دارم و همیشه هرکاری از دستم بربیاد براش میکنم. آدما رو تو سختی ها بشناسین. به شخصیت شون موقع خوشی زیاد اعتمادی نیست.